Της Γεωργίας Χάρδα
Δύο πράγματα είναι σίγουρα: Οι πενήντα δύο βασίλισσες του Χρήστου Κανελλόπουλου είναι πενήντα τέσσερεις και διαβάζονται πάρα πολύ εύκολα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι αβέβαια. Οι βασίλισσες δεν είναι ποιήματα, ούτε όμως και πεζά είναι με την κλασική έννοια του όρου. Δεν είναι ακριβώς απομνημονεύματα, δεν είναι ακριβώς διηγήματα φαντασίας, δεν είναι ακριβώς εκρήξεις λαγνείας, ούτε λήμματα σε σεξουαλική εγκυκλοπαίδεια. Είναι όλα αυτά μαζί.
Από μισή έως μιάμιση σελίδα η κάθε μία σε απογειώνουν με συνοπτικές διαδικασίες και σε ταξιδεύουν αδιάκοπα από κόσμο σε κόσμο, από το Άλφα του Κενταύρου ως τα σκυλάδικα της Θεσσαλονίκης.
Πότε σε ανεβάζουν στ’ αστέρια, και πότε σε κατεβάζουν μέχρι τα Τάρταρα.
Άλλοτε ερεθιστικές, άλλοτε αστείες, άλλοτε συγκινητικές και πάντοτε ανατρεπτικές, τρυπώνουν στις χαραμάδες της ψυχής και τελειώνουν γρήγορα αφήνοντας πίσω τους μια επίγευση που διαρκεί.
Ο συγγραφέας τους, τις έχει στήσει με την μορφή τράπουλας που αποτελείται αποκλειστικά από ντάμες. 13 ντάμες κούπα του έρωτα και της αγάπης, 13 ντάμες μπαστούνι του πόνου και του θανάτου, 13 παραμυθένιες και φιλοσοφικές ντάμες σπαθί, 13 πορνικές ντάμες καρό και δύο ντάμες μπαλαντέρ.
Δέχτηκε να μου απαντήσει γραπτώς στην μία και μοναδική ερώτηση που του έθεσα.
«Αγαπητή Γεωργία, ζητάς να μάθεις τις πηγές της έμπνευσής μου
Μέσα στις Πενήντα δύο βασίλισσες θα βρεις ευθείες, ή πλάγιες ή αναφορές
στην Οδύσσεια του Ομήρου
στον μύθο του Ταντάλου
στο Συμπόσιο του Πλάτωνα
στις χίλιες και μία νύχτες της Χαλιμάς
στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
στη Σαπφώ
στην Αποκάλυψη του Ιωάννη
στο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου έξω απ΄την Ρώμη
και στον βιβλικό πύργο της Βαβέλ.
Θα βρεις στις σελίδες τους
το Δεκαήμερο του Βοκάκιου
τα πιο γνωστά παραμύθια των αδερφών Γκριμ.
τους ίδιους τους Γκρίμ
– τουλάχιστον τον έναν εξ αυτών –
τις 120 μέρες των Σοδόμων του μαρκησίου ντε Σαντ
τον Κάρολο της Ισπανίας
τον Λεοπόλδο του Βελγίου
την Μαρία Αντουανέτα της Γαλλίας
την λαίδη Τσάτερλι του Λώρενς
τις Μεγάλες προσδοκίες του Ντίκενς
και τον Πέτρο Τατσόπουλο των Απέναντι
Θα βρεις επίσης
τη μηχανή του χρόνου του Γουέλς
τον Σούπερμαν
τους υπερήρωες της Μάρβελ
τον Νάσιελ Χάμετ
τον Ιντιάνα Τζόουνς
την τηλεοπτική σειρά Χαμένοι στο διάστημα
τον αριστοκράτη κατάσκοπο Μάλκο Λίνγκε
και το Blade Runner του Ρίντλεϊ Σκοτ
Θα αλιεύσεις
το Πες της το μ΄ένα γιουκαλίλι του Γιώργου Σεφέρη
την Πρέβεζα του Καρυωτάκη
τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού
τα Τείχη του Καβάφη
και το Περί ύψους του Εγγονόπουλου.
Θα οσμιστείς
τον Νικ Κέηβ
τον Νίκο Καββαδία
τον Τζακ Κέρουακ
τον Τάσο Λειβαδίτη
τον Τίτο Πατρίκιο
τον Ζορζ Μπατάιγ
τον Λέοναρντ Κοέν
τον Γκιγιόμ Απολιναίρ
και τον Οδυσσέα Ελύτη
ενώ θα παρελάσουν από μπροστά σου
τρεις θρυλικοί σκακιστές
μια σκακιέρα
ο Σίγκμουντ Φρόιντ
ο Σκρουτζ Μακ Ντακ
ο βασιλιάς Αιγέας σε ρόλο έκπληξη
οι μούσες του Ελικώνα
η Αφροδίτη της Μήλου
ο Αϊνστάιν
και ο Αττίκ
Τίποτα ωστόσο από όλα αυτά δεν έχει σημασία, διότι σημασία έχει μόνο το φίλτρο της μνήμης και το μάτι της βελόνας απ΄όπου ίσως τελικά να περνούν ακόμα και καμήλες.
Μου λένε ότι οι βασίλισσες είναι πεζογραφία, εγώ όμως επιμένω να τις αντιμετωπίζω ως ποίηση».
Πηγή Περιοδικό Fractal
